Villar de Mazarife

Een woelige nacht gisteren, nadat de hele stad feestgevierd had tot in de vroege uurtjes. Niet de brave  en vermoeide pelgrims echter, die moesten om half tien binnen zijn bij de zusters van Santa Maria de Carvajál. Met zijn tienen zijn de zusters nog, waaronder twee novicen. Wie de kloosterkerk wilde bezichtigen, moest de avondmis mee volgen ... Voor wat hoort wat !

Plaza Mayor - Leon

Al om kwart na zeven stond ik vanmorgen buiten in een stad die nog in diepe rust was. Alleen op de Plaza Mayor sloegen de marktkramers hun tenten op : grote kramen met bakken en manden vol fruit en groenten, geurende kazen en broden. Het was fijn en rustig om dat te bekijken vanaf het terras van een koffiebar, waar ik café cortado gedronken heb en rustig heb zitten lezen in mijn boekje op bijbelpapier van Dan Brown.

Pas om half tien ging de kathedraal open en toen de zware grendels weggeschoven werden, was ik de eerste klant. Muisstil was het binnen en mooi om te zien hoe de zon de oostkant van de kathedraal beschijnt en door de glasramen een waaier van licht en kleuren doet ontstaan binnenin.

Imposante glasramen in de kathedraal
van Leon

León ontstond bijna 2000 jaar geleden toen het Romeinse VIIe legioen er een strategisch bruggehoofd vestigde nadat ze de Cantabriërs en de Asturiërs geringeloord hadden. Het zou het belangrijkste militaire en logistieke knooppunt worden van de Romeinen op het Iberisch schiereiland.
Binnen de metersdikke stadsmuren die ze vanaf 68 na Chr optrokken, ontstond een levendige stad.
Op de oude thermen werd later een grote Romaanse kerk gebouwd. Typisch aan de Romaanse bouwstijl, met de geniale uitvinding van de rondboog, zijn de gigantische muren die nodig waren om de zijdelingse druk van de rondbogen op te vangen. Vandaar ook de kleine raampjes en dus donkere interieurs die die stijl kenmerken.

Een zwangere Maria
zeldzaam in de Christelijke kunst

Maar aan het eind van de 13e eeuw, toen Europa heropleefde na een donkere periode, niet veroorzaakt door kleine raampjes, maar door honger en ellende en cultureel verval, vond een wakkere  ziel het gekruist gewelf uit, dat veel minder druk gaf en die bovendien beter verdeelde. Het was het begin van de gotische stijl en omdat die samenviel met een nieuwe periode van relatieve welvaart, schoten overal in Europa de kathedralen als paddestoelen uit de grond. Veel lichtere gebouwen, met minder dikke muren en steunberen, maar vooral veel grotere ramen, waarbij toonaangevende steden wedijverden met elkaar. León, toen één van de belangrijkste steden in Spanje, pootte een gigantisch gebouw neer voor een stad met nauwelijks 5000 inwoners.

Oud hospitium, vandaag een 'parador'
of luxehotel

Waren het de foute berekeningen van de Franse bouwmeesters, het gebruik van te lichte materialen, of eerder het feit dat de kathedraal op de funderingen van de oude Romaanse kerk en dus de (holle) thermen rustte ? Feit is dat de kathedraal langzaam verzakte, de muren helden over en de steunberen gingen overhangen. Vanaf de 18e eeuw was de trots van de stad onbruikbaar geworden : stenen brokkelden uit de plafonds en het hele gebouw dreigde in te storten. Begin 19e eeuw begon een architect vol goede moed aan de restauratie, maar maakte er een onwaarschijnlijk zootje van, zodat de hele kathedraal gestut moest worden met zware houten stellingen. Een ander nam zijn plaats in en bijna 30 jaar werd de kathedraal beetje bij beetje gestut en hersteld. De wondermooie glas-in-lood ramen van wel 12 meter hoog werden daarbij één voor één ontmanteld en zorgvuldig verpakt. Na 30 jaar brak het moment aan dat de houten stellingen afgebroken konden worden en dat zou blijken of de nieuwe stenen en steunberen het gebouw konden dragen. Verslagen uit die tijd vermelden dat het gebouw gedurende uren kraakte in zijn voegen. Maar het bleef wel staan en het staat er nog !

Lieflijk boerderijtje uit leemsteen

Ergens in de vroege namiddag hoorde ik een stem in mijn hoofd. Het moet Santiago geweest zijn, El Matamoros (de morendoder) zoals hij hier heet en ook afgebeeld staat op een groot paard in volle wapenrusting, die me aanspoorde om voort te gaan.

Duitsers en Braziliaanse priester Marcellu

Na ruim 6 kilometer door de stad en de voorsteden liep ik weer over onverharde wegels, door de velden, waar her en der, willekeurig, grote eiken voor wat afwisseling zorgen in het landschap. Na een 15-tal kilometer zag ik achter me inktzwarte wolken de halve hemel omspannen en véél te snel mijn richting uit komen. Ik heb mijn zolen heet gelopen om tijdig in Villar de Mazarife te geraken, een middelgroot dorpje, waar ik in de Albergue van Tio Pepe een kamertje met twee stapelbedden toebedeeld kreeg. Nauwelijks was ik uit de douche, toen een waar tempeest losbarstte : eerst een hevige wind, die het stof door de straten jaagt, en dan een ijskoude hagelbui. Heel indrukwekkend en lekker fris, zeker als je het kunt aanschouwen van onder het veilige afdak van Pepe zijn terras !