zondag 7 juli 2013

Hontanas

Oef, wat een nacht ! Als ze in Spanje een fiesta doen, gebeurt dat wel grondig. De hele nacht lawaai in de stad en vanmorgen om 6.20, toen ik op pad ging, zaten alle cafés nog vol. Daarnaast lag er op onze zaal een ongelooflijke snurker. Zelfs ik wist niet dat zoiets mogelijk was : de hele nacht afwisselend stiltes van 20 seconden of langer, afgewisseld met echte overlevingsreutels. 1 man die een hele zaal uit de slaap houdt, ... Sterk.

Slecht nieuws van het benenfront : echt wel afgezien de eerste uren van mijn rechterbeen. Ik had mijn hoge wandelschoenen aangedaan in de hoop wat meer steun te hebben, maar het mocht weinig baten. De eerste kilometers tot de buitenwijken van Burgos waren bovendien nog asfalt. Ik had dus niks aan mijn wandelstok en heb me dan maar in het zog gezet van een Spaanse dame die ik kende. Het is een beetje gênant om iemand te gaan volgen die ook gewoon alleen wil lopen, dus lette ik erop een discrete afstand van zo'n 200 meter te bewaren. Dat was op zich niet zo moeilijk, want ik moest echt pompen om haar bij te houden.
Maar ze heeft me wel door de eerste 10 kilometer geholpen. Daar ben ik gestopt voor een koffietje.

Tot een uur of elf ben ik blijven gas geven. Toen vond ik het welletjes wat betreft het voormiddagregime en heb ik in de enige bar onderweg de oude Inca-methode gebruikt om van de pijn af te geraken : alcohol en nicotine. Inca's weten waarom, en ik nu ook : het hielp echt ! De rest van de wandeling ging vrij vlot, misschien was ik gewoon al wat beurs van de pijn. Alleen bergaf blijft op de tanden bijten. Maar omstreeks 13u was ik ingecheckt in de albergue communal en lagen er 32 kilometer achter me.

Graan, graan, graan
Het landschap verandert onmiddellijk na Burgos in een golvende zee van graanvelden, echt heel mooi om te kijken hoe de wind bijna streelt door de halmen en ze in vreemde figuren beweegt. Ik heb er een filmpje van dat Kathleen misschien op de blog kan zetten na het weekend. Tot Leon zal het niet anders zijn dan dat : lange afstanden tussen onooglijke gehuchtjes en midden door de graanvelden. Het is als dobberen in zee, net uit de kust, waar de golven nauwelijks nog zichtbaar zijn, maar je toch zachtjes op en neer wiegen. Alleen is het hier niet met je adem in te houden dat je vooruit raakt, helaas.


Als ieder een steentje bijdraagt...
Het zal de volgende dagen zaak zijn om erg vroeg op te staan en de warmte voor te zijn. Als je niet tegen een uur of 1 bent waar je wil zijn, kun je beter stoppen. Er is geen enkel plekje met wat schaduw. Ik sprak vanmorgen nog met een Duits meisje, die haar eerste dag ging doen vandaag, verrekkend vanuit Burgos. Verschillende mensen hadden haar gewaarschuwd om het vooral rustig aan te doen de eerste dag. Om 16u zagen we haar opnieuw, terwijl we met een 8-tal mensen al lang op een terrasje zaten. Zo rood als een kreeft, totaal op en in tranen. "She's done", zoals Tony zei.
 

Toch is het niet de fysieke beproeving alleen, die op zich wel doenbaar is. Denk maar aan Pat from Arkansas. Het is het doorbrengen van 7 uur in een landschap zonder zichtbare horizon, met alleen jezelf als gezelschap, dat het zwaar kan maken. Ik heb daar geen problemen mee, integendeel, ik vind mezelf ruim voldoende als gezelschap, met genoeg om over na te denken. En zo zijn er veel die, allemaal om hun eigen redenen waarover doorgaans weinig gezegd wordt, liefst met rust gelaten worden overdag. Maar soms kan het ook wel eens een goed idee zijn om een praatje te slaan onderweg. Het leidt je af en de kilometers glijden wat sneller voorbij. Dat had dat meisje misschien ook beter gedaan vandaag.

 Onderweg kwam ik langs San Bol, een spookdorpje dat verlaten is sinds de 16e eeuw. Een epidemie volgens de geschiedenisboeken, maar ik zou niet weten hoe die daar geraakt kan zijn : ruim 9 kilometer in het rond is er niks, maar dan ook niks te vinden. Geen boerderijtje of dorpje. Meer waarschijnlijk is de verklaring van de gids dat de bevolking vertrokken is omwille van de jodenvervolging, een minder fraaie bladzijde uit de Spaanse geschiedenis. Vanaf het laatste stukje wereld tot aan Hontanas, zelf ook maar 4 straten rijk, gaat het ruim 15 kilometer bergop en bergaf door de velden. Mooi, maar onheilspellend stil.

Avondverzameling
   Ik was zo blij dat ik in Hontadas aankwam, het ligt in een dal, dus je ziet het dorp pas als je je hoofd al stoot tegen de eerste dakrand. In de douche bleek dat mijn rechterbeen behoorlijk opgezwollen is onderaan rond het scheenbeen. Ben dus maar snel onder een parasol gaan zitten en meer Inca-behandelingen beginnen toe te passen. En een uurtje later plofte Rosvita naast me neer, een forse en kordate Duitse verpleegster die ik in Puente La Reina had leren kennen. Ze heeft even gekeken en geknepen, hoewel ze 'um Gotteswill' niet 'geschäftlich' bezig wilde zijn op de camino. Een beetje rustig aan doen de volgende dagen en vooral niet teveel over zeuren, luidt haar oordeel. Ze zal het wel weten ...


3 opmerkingen:

  1. “And, when you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it.” Paulo Coelho, The Alchemist
    Komt wel goed dat been!
    Groetjes
    Eva

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jow Brow,

    Hoe heerlijk is het om elke dag je avonturen mee te beleven zonder ze zelf te moeten stappen! Een carrière als reispromotor kan je beter niet overwegen, het relaas van je omzwervingen geeft immers het gevoel dat je er als lezer zelf geweest bent...

    Ter zake nu: even wat gratis advies voor je beenvliesontsteking (opgelopen door overbelasting):
    - smijt je bergschoenen weg, koop sportschoenen: hoe schokdempender de zool, hoe beter
    - voeten goed afrollen bij het neerzetten, en proberen eerder op de buitenkant, dan de binnenkant van je zool af te rollen
    - kleine stapjes zetten, zeker bij het afdalen (en traag afdalen). Afdalen beter helemaal vermijden -maar dat is vrij lastig waarschijnlijk, tenzij je in Aarschot wandelt-
    - ijs leggen (2 x kwartiertje per dag (na aankomst + voor slapengaan) met een ijsklontje over de binnenkant van je scheenbeen wrijven
    - rust inbouwen
    - bij vertrek en aankomst eerst je kuitspier uitrekken door je af te zetten tegen een muurtje, alsof je het omduwt (dus niet tegen oude historische gebouwen doen!), 3x1 minuut, geen korte uitrekstoten, maar hele minuut aanhouden
    - ontstekingsremmers

    Hoe dan ook, een scheenbeenvliesontsteking, daar raak je niet zomaar vanaf...eigenlijk brengt enkel rust beterschap. Maar het kan ook ordinaire spierpijn zijn, en dan moet je gewoon doorbijten. Dat laatste gaat vanzelf weer over. Het verschil is makkelijk te merken: geef een klein stokje aan een voorbijganger en vraag hem ermee zachtjes op je scheenbeen te tikken. Als je meteen daaropvolgend de ambitie koestert om die man/vrouw veel pijn te berokkenen, heb je een beenvliesontsteking.

    Dan is het dus rusten; en niet rusten gedurende een dagje, maar wel enkele weken. Wat wel mag is zwemmen, of fietsen! Zo'n 200 km naar het noorden kan je het water inspringen en naar Compostella zwemmen (adem inhouden en je laten meedrijven op de golven). Naar het schijnt staat de stroming daar ideaal. Zoniet kan je altijd een fietsje huren...opletten dat je niet met je scheenbeen tegen de trappers komt dan!

    Keep up the good work!!

    By the way: Had ik je al verteld dat je binnenkort nog eens oom wordt?!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Feike, moedige kerel!

    Ik kijk elke dag uit naar je verhalen, zalig om te lezen! Ik stap met je mee in gedachten (maar dan zonder zere benen en voeten...).
    Hou er de moed in en toch wat zachtjes aan als het moet, je hebt nog een hele weg te gaan (kwestie van u wat moed in te spreken :))
    Ik ben toch wel benieuwd naar je strakke taille als je terug bent, als je zo leeft op tomaat en kaasrol en met al die calorieën die je verbrandt.

    Liefs en tot "lees"!
    Mimique

    BeantwoordenVerwijderen