Belorado

Kijk even op gelijk welke Santiago site naar de routes (nvdr: zie map in startbericht) en dan weet je hoe ik me nu voel : 36 kilometer weggezet, waarvan 20 in de volle zon. Was ik het niet zelf die gezegd had dat je na 14u niet meer kon stappen ? Het kan dus wel, maar echt vrolijk word je er niet van.

Bijna apocalyptische skyline!

Vanmorgen begon het als een makkie, hoewel onder een erg donkere wolkenhemel. Om 6.20u de deur uit. Heerlijk geslapen trouwens, want gisteravond nog een tros Italianen tegengekomen (vrienden van Guido en Iniana) en die moesten en zouden nog samen 'liquor de hierbas' proeven. En geproefd hebben we ... !

Ondanks de donkere wolken glanst
het graan als goud in een streepje zon

Bovendien was de albergue voor een keer ingedeeld in cellen -ik vind geen beter woord- van 2. En vermits ik geen room-mate had, had ik het hele ding, toch al gauw 5 vierkante meter, voor mezelf. Heerlijk!




In Ciruena werd ik voor het eerst geconfronteerd met wat de crisis in Spanje aanricht : in dit voormalige boerendorpje van 50 inwoners heeft de een of andere projectontwikkelaar hele woonwijken laten aanleggen met huizen en blokken van 3 hoog. Strak plan waarschijnlijk, maar toen kwam de crisis : ik denk dat 90 procent leeg staat ... ! Een spookdorp. Echt beangstigend. Op een parking voor wel 100 wagens, stond er welgeteld 1. Alsof de pest er rondgewaard had, geen levende ziel te bespeuren ...

Santo Domingo de la Calzada daarentegen was magnifiek ! Bij het binnenwandelen van het kleine stadje sprongen de bocadillos en de koffie me tegemoet en dan kon het feest beginnen :

Reliëf in zilver met familiewapen

Prachtige huizen met de blazoenen op de gevels van de oude adellijke families die er gewoond hebben, de kathedraal met vrijstaande klokketoren (dat alleen al zie je niet elke dag), het klooster van de cisterciënzer zusters dat nog als herberg functioneert, ... Prachtig allemaal.

Smeedwerk in kathedraal met
 legende van St. domingo 

O ja, die legende waar iedereen op wacht : Santo Domingo was dus een kluizenaar die uit het niks en eigenhandig een brug en een pelgrimshospitaal bouwde, bomen rooide en een weg aanlegde, ... Daardoor kreeg het plaatsje een vaste plaats op de camino. In 1109 stierf hij en werd begraven waar nu de kathedraal staat, ik heb zijn indrukwekkende tombe trouwens mogen aanschouwen vandaag. Een eeuw of wat later kwam een koppel uit Xanten in Duitsland langs en logeerde in de lokale herberg in Santo Domingo, samen met hun zoon. De dochter van de herbergier had een oogje op hem, maar omdat hij haar negeerde, verstopte ze een zilveren beker in zijn bagage. Toen de familie de volgende dag vertrok, beschuldigde ze hem van diefstal. Uiteraard werd de beker gevonden en omdat er in die tijd niet gelachen werd met dat soort misdrijven, bedroeg de lokale GAS-boete dood door ophanging, hetgeen geschiedde.

(overbelicht) kippenhok in de kathedraal

Toen de ouders terug voorbij kwamen zagen ze echter dat hun zoon nog levend en wel was en ondersteund werd door Santo Domingo. Ze liepen snel naar de schout, die hun uitlachte en zei : "jullie zoon is net zo levend als de gebraden kip op mijn bord". Daarop begon de kip te kakelen en liep van zijn bord af.
Sinds die tijd dragen de wethouders in het stadje een riem rond hun nek om hun te herinneren aan hun overhaaste oordeel en zitten er in de kathedraal, echt waar, een witte kip en een haan. (Om de twee weken worden de diertjes afgewisseld)


Maar toen vertrok ik omstreeks half 12 en waren alle wolken weg en brandde de zon weer ongenadig. Het plan was om 14 kilometer te stappen tot een klein dorpje, waar een herberg staat die onder het peterschap valt van Paolo Coelho. Dat leek me wel wat.

De muppets in Spanje

Onderweg in Granon staat een platform opgetrokken met een monument en wat bankjes. Daar zaten 3 ouwe mannetjes de siësta weg te babbelen. Ze keken vreemd op toen ik met de iPad een foto maakte en snapten er niks van tot ik hun uitlegde waar 'el ojo' zat. Hevig onderling gekwetter volgde en toen moest ik een foto van hun maken. Algehele consternatie toen ze zichzelf daarna op het scherm zagen. Het ding ging van hand tot hand en ze vonden het 'olalala !' En maar lachen onderling ...
Na veel aandringen en met twee samen hebben ze tenslotte van mij ook een foto genomen - 'a ver si esta bien salido ?'. Dan volgden nog veel 'buen caminos !' en nog wat gegiechel waar ik niks van kon maken.

Na 8 verschroeiende kilometers bleek de albergue gesloten vandaag. Damn ! Dan maar voort op de laatste reserves van de bocadillos, bijna 4 kilometer naar het volgend gehucht. Ik was op toen ik incheckte en blij dat ik kon douchen. Maar even later bleek dat ik echt wel helemaal alleen zat in een privé albergue. Vriendelijke mensen, maar echt niks te beleven, niks om wat eten te kopen en geen internet, ook niet in het enige barretje dat het dorpje rijk is. Dat zag ik niet zitten en dus heb ik me geëxcuseerd, mijn spullen terug gepakt en ben de oven weer ingedoken, net geen 5 kilometer verder naar Beldorado.

En daar zit ik nu, ietwat verbrand en vooral erg moe. Vandaag ben ik officieel het grenspaaltje tussen La Rioja en Castilia y Leon voorbij gegaan. Gedaan met de wijngaarden en volop in eindeloze graanvelden. Erg mooi, erg stil en wijds, waarbij ik nu ga opstomen naar Burgos, de volgende echt grote stad, die me hopelijk beter zal bevallen dan Logrono. Maar voor ik daar geraak moet ik morgen eerst nog een flink klimmetje maken. Dat wordt afzien, want er is alleen slaapgelegenheid op 8 kilometer van hier, wat een beetje mager zou zijn, of ineens 24 kilometer verder. Zoals ik me nu voel, zie ik dat niet echt zitten. Ach we zien wel.

De weg slingert door Castilla

Ondertussen is het goed toeven op de Plaza Mayor hier. Ik verwacht geen bekenden te zien, omdat die eerder al zullen zijn blijven plakken en me pas morgen zullen inhalen. Maar het eten ruikt hier lekker, ik kikker op van de koele Rioja en morgen zal ik me graag laten inhalen door de trosjes bekende Italianen, Koreanen en Amerikanen, zodat ze me even op sleeptouw kunnen nemen. Nog 2 dagen tot Burgos en daar neem ik misschien een rustdagje ...




Van een goeie, ouwe vriend kreeg ik zo een mini boekje op bijbelpapier. Slechts 150 gram, maar durf een druppel soep morsen en je sleurt die nog 50 bladzijden mee ... De laatste nieuwe van Dan Brown, Inferno.
Ik voel dat ik daar vanavond een bres in ga slaan.