zondag 30 juni 2013

Estella / Lizarra

Oef, wat een dag ... Ik dacht dat het een makkie zou worden, maar dat was het niet.
Pas om kwart voor acht vertrokken en met een lege maag, want ik vond het ontbijt maar niks in de albergue. Helaas ben ik al sinds twee dagen door mijn voorraadje Sultana koekjes heen en er bleef niks anders over. En om nu al om acht uur de Comité-heupfles open te draaien, is ook niet zo een goed idee.
Bovendien is het zondag en dan zit heel Spanje in de mis. Je hoort ze van ver zingen als je langs een dorpje komt. Ook de bakker en de kruidenier en de herbergier (die laatste vermoedelijk van op de eerste rij).
Het was dus al ruim half tien voor ik een winkeltje vond in een dorpje. Dat stappen op water alleen heeft me geen goed gedaan.
Het was gewoon een zware tocht en erg warm. Bij aankomst in Estella wees de thermometer 38 graden aan. Schroeien is dat ...

Weinig spektakel vandaag, op een lang stuk via de resten van de oude Romeinse heirbaan tussen Bordeaux en Astorga. Mijn frank was niet meteen gevallen, maar op een bepaald moment kun je er niet overheen kijken : de weg slingert door de velden en je ziet aan de ruwe stenen dat je niet over een gewoon paadje loopt. Hier is over nagedacht en dat konden die Romeinen wel. Ze legden eerst een laag ruwe stenen, waar ik vandaag dus over gelopen heb, dan werd die geëgaliseerd met steengruis en een laag aarde erover en tenslotte kwamen de plaveien. Die plaveien zijn natuurlijk al lang gebruikt om andere doelen te dienen, de aarde en het gruis is na zoveel eeuwen weggespoeld en dus blijven alleen de  grote stenen en keien over. Mooi, maar niet echt handig om vlot vooruit te komen.
Pat from Arkansas - 81 yrs, 13th Camino

Zo meteen Estella eens gaan ontdekken. In 1139 schreef ene Aymeric Picaud in de Codex Calixtinus, een beetje de trotter van toen : "het brood is er goed, de wijn voortreffelijk, vlees en vis zijn er in overvloed en aan heerlijkheden is geen gebrek". Wat hij met dat laatste bedoelde, is me nog niet volledig duidelijk, maar ik hou je op de hoogte ...

Zonder woorden...



Morgen een colletje, maar het lijkt doenbaar. Vroeg vertrekken zal toch nodig zijn. En extra water  meenemen, want er zit 13 kilometer tussen zonder dorpjes of fonteintjes.
Grappig detail : na 2 kilometer al kom je via Ayegui in Irache, waar de enige fontein ter wereld staat waar wijn uit komt. Vaut le detour !!!



zaterdag 29 juni 2013

Puente la Reina

Geslapen als een blok vannacht. Gelukkig mocht dat eens duren tot even na 6. Ik had wat moeite om eruit te raken en heb op mijn duizend gemakken mijn rugzak gepakt, verschillende combinaties van kousen geprobeerd in allebei de paren schoenen. Alles, maar dan ook alles kraakte : mijn schouders, mijn buik voelde alsof ik er een bowlingbal mee opgevangen had (doordat de band van de rugzak ferm vastgesnoerd zit, span je onbewust de hele tijd je buikspieren en die beginnen nu wat te protesteren), mijn benen wogen als lood en mijn voeten deden pijn. Maar ik moet toegeven dat de ingrepen van de hospitalera van de middag ervoor wel wat geholpen hadden.
Toen ik op vertrekken stond, kwam ze net even kijken en mocht ik nog een koffietje van haar proeven. Tot na de middag heb ik op het gruis van de bonen lopen sjieken, maar het was voldoende om mijn diesel op gang te krijgen.

Ik had vleugeltjes gekregen van de cafeïne op mijn lege maag en kon goed doorstappen. De pijn aan de tenen viel mee, omdat het ruw terrein was en voortdurend licht omhoog ging, zodat je minder druk vanvoor hebt.
Al van ver zie je tientallen windmolens op de heuvelrug wieken. Je kent dus je bestemming min of meer en dat geeft moed. De klim viel wel mee, alleen de laatste paar honderd meter waren steil en met veel frisse wind. Hier en daar liep je langs richels met een flinke afgrond. Mooi afgeboord, maar met mijn gekende hoogtevrees zijn dat stukken die ik bijna op handen en voeten doe ...
Alto del Perdon - "waar de weg van de wind de sterrenroute kruist"

Eens op de top mocht ik dan eindelijk de fameuze gietijzeren figuren aanschouwen die iedereen al wel eens op internet of tv gezien heeft. Het is zo een fantastisch zicht : je waait er bijna omver, maar achter je zie je het stuk dat je al gelopen hebt en voor je strekt het landschap zich kilometers ver uit. Aan de ene kant veel groen en bossen, aan de kant die nog moet komen meer velden en bergen waar de overgang van Navarra naar Rioja komt.

De afdaling was net zo steil als het plannetje in de gids deed vermoeden. De wandelstok die ik gisteren gekocht heb heeft meteen goede diensten bewezen als handrem. Na een paadje met veel losse stenen en rotsen, waar je goed moet uitkijken dat je je evenwicht niet verliest, kwamen nog een tiental kilometer prachtige paden tussen de velden door. Af en toe zie je vanuit de hoogte de snelweg, die vanaf hier enkele dagen parallel gaat lopen, maar gelukkig ver genoeg weg is om er niks van te merken.

Puente la Reina is een prachtig stadje, een zakdoek groot, maar geen snars veranderd sinds tientallen jaren. De typische smalle steegjes die iedereen kent van Italië en Zuid-Frankrijk, om de koelte te bewaren. Een bakkerij en een slager waar zoveel volk staat aan te schuiven dat de overbuur maar gauw een bar geopend heeft om het wachten en het kakelen over en weer wat aangenamer te maken. Het was bovendien markt, dus een drukte van jewelste met bestelwagentjes die tussen de gevels door laveren met de spiegels dichtgeklapt ... Dat soort scènes dus.
Als je de Calle Mayor doorloopt, kom je uit aan de brug waaraan het dorp zijn naam dankt : Puenta la Reina, of de koninginnebrug, zo genoemd naar Doña Mayor, de echtgenote van Sancho III van Navarra. De brug heeft zes bogen, waarvan er eentje pas in de jaren negentig herontdekt werd, en werd in de 11e eeuw gebouwd om de oversteek van de rivier de Arga te vergemakkelijken voor karren en koetsen. Heel mooi allemaal en een beetje vakantiegevoel ondanks de pijnlijke voeten.

Vanavond logeer ik in een privé albergue, een stukje buiten het dorp en bergop :(, maar wel prachtig gelegen, nieuw, hemelse douches en een terras waar je zo indommelt in het zonnetje.
Eten ga ik nu eens in het stadje doen, waar alle tapa's me al aanstaren sinds deze namiddag en temidden het geroezemoes van de kleine steegjes.
Het oorspronkelijke publiek van in Roncevalles, waar toch een 200 man logeerde, is flink uitgedund en verspreid geraakt. Er zijn de mensen die elk jaar een klein stukje doen en die haken hier zowat af, er zijn er een aantal die moeten blijven hangen om hun voeten te laten recuperen, een aantal heeft het voor bekeken gehouden, maar de meesten zwermen uit naarmate ieder zijn eigen traject kiest en rust of overnacht .


Morgen een doenbare etappe, even klimmen en dan de hele dag vrij vlak. Afhankelijk van de vorderingen doe ik er een stukje bij.

vrijdag 28 juni 2013

Cizur Menor (Pamplona)

Pamplona stadsmuren
Middeleeuwse brug
Zware dag vandaag. Niet zoveel kilometers, en een prachtig begin door de bossen, maar al bij het naderen van Pamplona zijn de twee voorsteden (Arre en Burlada) helemaal geasfalteerd. Mijn voeten gloeiden al toen ik Pamplona binnen liep. De kathedraal was nog gesloten, dus heb ik een koffietje gedronken op een terrasje in de zon. Frappant hoe je schrikt van al het lawaai als je de dagen ervoor heel de tijd in de bossen gelopen hebt. Het is wel een gezellige stad, met fenomenale stadswallen en ingenieuze verdedigingsconstructies die aangeven hoe strategisch belangrijk deze plaats geweest moet zijn. De oudste stukken van de muur zijn van de eerste eeuw voor Christus, dus je kunt je voorstellen dat er wel wat te zien valt. Nog even terugkomend op de geschiedenisles : deze stad werd door Karel de Grote zwaar aangepakt en dat is de reden dat de basken hem achtervolgden tot in Roncevalles.
De kathedraal dateert uit de vroege middeleeuwen, maar de gevel werd in de 17e eeuw vernieuwd. Het exterieur (dat een beetje teleurstelt op het eerste zicht) verbergt echter een prachtig en imposant interieur, waar ik ruim een half uur in heb lopen kijken. Indrukwekkend is een grote graftombe van een lang vergeten koningspaar.

Schoenen gewisseld op het plein voor de kathedraal en het was nodig, want alles deed pijn.

Een kilometer of vijf verder is de rust weergekeerd en ligt Cizur Menor, een dorpje dat vooral gegoede Pamplonanen telt. Vanaf hier wacht weer een flinke klim en een steile afdaling. Ik ging water bijvullen in de lokale refugio en was van plan er nog aan te beginnen, hoewel er tussen hier en het volgende betekenisvolle plaatsje (Puenta la Reina) nauwelijks logies is. Toen sprak ik met Maribel Roncal, een allervriendelijkst dametje van een eind in de 70, die me sterk afraadde om aan de klim te beginnen op het heetst van de dag. "Bovendien, zei ze, zie ik aan je grimas en veel te grote rugzak, dat het tijd is dat ik eens naar je voeten kijk".
Aiaiaiai, señor ... !
Enfin, alle compeed verwijderd, voetjes helemaal verzorgd "zoals dat ook gebeurt in het Spaans leger". Waar het Spaans leger nooit officieel voor is durven uitkomen, moet dus het gebruik van inlegkruisjes zijn die op je zolen geplakt worden. "De nachtversie past precies op een maat 45 ! En er zijn geen bijwerkingen ..."
Met rode kaken ben ik naar mijn bunk gegaan en heb mijn schoenen daar snel onder mijn rugzak verstopt. Maar als ik mijn tenen mag geloven, kan ik haar advies best volgen.

Kleurrijk Pamplona
Los daarvan heeft ze een prachtig verblijf, iets wat je bezwaarlijk nog als refugio kunt beschouwen. Een binnentuin met een vijver vol schildpadden, tafeltjes in de zon en bankjes in de schaduw met een borrelend fonteintje. Heel idyllisch en een goede plaats om te rusten. Als tip gaf ze nog een klein visrestaurantje op. Niet te kloppen, vond ze. Misschien houdt haar broer of haar zoon dat open ...
Een opmerkelijk vrouwtje met veel humor. Ik zal me haar nog lang herinneren.

Morgen dus die col over (Alto del Perdon). De legende wil dat de bron van La Teja onderweg geregeld droog staat en waar de duivel dan zou verschijnen om de wandelaars water te bieden als ze hun geloof verloochenen. Volgens mij zal de bron wel lopen morgen, maar ik neem voor alle zekerheid extra water mee. Een verwittigd man is er twee waard ...
Bestemming is dan Puente la Reina, waar een andere route naar Santiago samenkomt met degene die ik volg. Het is met name de route die uit Italië komt en die dus zuidoostelijker de Pyreneeën oversteekt (langs de Somport-pas) dan waar ik dat deed.
Omdat ik nu al wat voorsprong heb op die trip, zal ik morgen misschien ook wat verder gaan dan Puente la Reina. Afwachten hoe de col mee of tegenvalt.


donderdag 27 juni 2013

Larrasoaina

Heb ik goed geslapen ? Geen idee eigenlijk. In alle refugios gaat het licht uit om 22u. Veel te vroeg naar mijn zin, dus heb ik minstens een uur liggen woelen bovenaan in mijn stapelbed. Naast me lag een Italiaan nog wat te lezen met een petzl. Ik heb hem, voorkomend als ik ben, verwittigd dat hij best kon maken dat hij sliep, voor de kettingzaag van start zou gaan. Hij keek vanmorgen nog best vriendelijk ondanks het vroege uur waarop iedereen opstaat (5.30 à 6 u). Maar de kerel onderaan was wel al vertrokken.

De knieën en voeten waren OK vanmorgen. Alleen de kleine teentjes zijn twee keer hun normale afmeting door twee mooie blaren. Die heb ik helemaal ingepakt in compeed en dan ging het. Nochtans pijnlijk, omdat je bij de steile afdalingen met je hele gewicht  en het gewicht van je rugzak in je schoenen gaat hangen, zodat je tenen helemaal geperst worden in de voorkant van je schoenen.

Hele mooie wandeling gedaan vandaag, dwars door de bossen. Dit zijn nog echt oude bossen, dus buiten het pad kun je geen kant op. Verdwalen is onmogelijk. Zubiri (zie verslagje gisteren) is een inspiratieloos gat waar de volledige bevolking in een fabriek werkt die het mooie van de omgeving helemaal verstoort. No way dat ik daar zou blijven plakken. Koffietje gedronken en snel doorgewandeld naar Larrasoaina. Tot mijn verbazing was ik de eerste die zich daar aanmeldde in de albergue communal. Voor 6 euro een bed toegewezen gekregen en een frisse douche genomen. Dat was rond 1 uur. Ondertussen zijn er wat mensen bijgekomen, maar eigenlijk erg weinig. Een Canadees die ik gisteren al ontmoette, zei me dat een flinke hoop toch in Zubiri is blijven plakken en misschien na de siësta nog binnenkomt.


Brug in Zubiri: er onder door lopen
zou je behoeden voor hondsdolheid.
Hoe dan ook heb ik al wat afgeknabbeld van de trip morgen naar Pamplona. De weg erheen splitst in twee mogelijkheden : omhoog en omlaag of een stuk langs de rivier. Dat laatste is drie kilometer langer, maar is lekker plat en in de koelte van de bomen naast het water. Opgelet sponsors, ik ga voor de omweg ! Het is nauwelijks 15 kilometer tot Pamplona morgen, dus ik hoop er vroeg te zijn, de stad te bezoeken (de moeite volgens de gidsen) en dan de relatieve drukte te ontvluchten en verder te gaan. De dag erop is immers weer een flinke klim en daar kan ik dan al een stuk van doen.

Anyway, nu een fris glas, een bocadillo en op tijd gaan tukken. Morgen wel het bolletje insmeren want de zon was genadeloos vandaag.


woensdag 26 juni 2013

Klooster van roncevalles

Alles ben ik hier al tegengekomen van nationaliteiten ... Europees, maar ook Canadezen, Amerikanen, Brazilianen, ... En veel Aziaten ook.

"Hi, I'm Henk from Holland" is gisteren dan toch nog van idee veranderd en meteen ook van auberge. Naast de Hongkongse sliep dan ook nog Aniano of zoiets op mijn kamer, een Italiaanse die met haar vriend ook vandaag vertrokken is. Toffe mensen waar ik een tijdje mee gestapt heb. Net zoals met Tony, een bonk van een Ier. Maar gaandeweg verlies je elkaar weer uit het oog en af en toe kom je weer anderen tegen.
De grote meerderheid zal ook hier overnachten, denk ik. De tocht vandaag was aangekondigd als waarschijnlijk de zwaarste van het hele traject. Ik mag het hopen ... Steil omhoog zodra je Saint-Jean verlaat. De zon scheen, en ondanks het vroege vertrekuur (07.40 in mijn geval), moest al na een uurtje dringend wat kledij uitgegooid worden. Na een 10-tal kilometer lag er een lieflijk barretje langs de weg en vermoedelijk is er geen een daar voorbij gegaan zonder water bij te vullen en een koffie te drinken.


Tegen een uur of elf en naarmate de hoogte steeg, zag je bij wijlen geen hand voor ogen vanwege de laaghangende wolken en koelde het ook weer erg af. Nauwelijks nog een graad of 7 à 8 schat ik. Dus alles weer aan na ook van sokken gewisseld te hebben. Dat deed ik aan de fontein van Roeland, zo genoemd naar de koene ridder die de achterhoede van het leger van Karel de grote leidde. Ze werden aangevallen door Baskische strijders en ondanks de overmacht vond Roeland het beneden zijn waardigheid om zijn baas te contacteren voor bijstand. Tot het te laat was. Hij blies nog op zijn hoorn (van een olifantenslagtand gemaakt) maar hijzelf en 12 andere Franse ridders en hun troepen waren al heel hard gesneuveld tegen dat er hulp op daagde.





Op de top gekomen (Col de Lepoeder) draaide het weer opnieuw. Weg wind en wolken en daar was de zon weer. Her en der zag je daar dan ook wandelaars die in de kant een dutje deden.
De afdaling, waar ik stiekem naar uitkeek, bleek verdraaid steil, glad en met veel losse stenen. Concentratie dus en eigenlijk niet zo een topper, want het gewicht van je rugzak voel je dan elke stap op je knieën wegen. Gelukkig was er de heupfles van het Comité waar ik net op tijd aan dacht. Tony, de Ier, vond het maar niks om Schotse whisky te nippen in zijn bijzijn. Het heeft hem er niet van weerhouden om ook eens te proeven ...
Mooie afdaling door de bossen verder en dan doemde tegen 14u het klooster van Roncevalles op. Daar heb ik ondertussen fris kunnen douchen en zat ik buiten met wel tien anderen op een rij in de zon de voetjes te verzorgen.

Om zes uur is er een gezongen mis en dat schijnt de moeite te zijn. Het is 'solo Peregrinos' en na afloop ontvangen die allemaal de zegen voor een behouden reis. Aansluitend om zeven uur heb ik met Jeff en zijn dochter Audrey afgesproken. Amerikanen uit de buurt van Chicago, die gisteren ook in dezelfde auberge logeerden.

Morgen, en ook de volgende dagen, is het overwegend vlak of daalt het licht. Mijn ene gids wil me 27 kilometer verder sturen, de andere houdt het op een 22 kilometer. Dat is weinig, maar houdt misschien rekening met de fysieke staat na het oversteken van de bergen. Zien wat de knietjes morgen zeggen ...

dinsdag 25 juni 2013

Aangekomen in Saint Jean !

Wel, daar ben ik dan ! Na een voorspoedige, afgeladen volle vlucht, in Biarritz de bus genomen naar Bayonne. Daar bleek de trein naar St. Jean niet te rijden wegens werkzaamheden aan de sporen, maar ik kon wel een bus nemen. Net een uurtje de tijd om even in de zon te zitten. Gelukkig bovendien dat ik geen dag later aankwam, want morgen is er staking van het openbaar vervoer in Frankrijk.
Op iets meer dan een uur was ik op het fameuze vertrekpunt, waar een drietal Europese routes vanuit Belgie/Nederland en Duitsland samen komen.

Saint-Jean is een klein stadje, een oude garnizoensstad eigenlijk. Alles wordt dan ook gedomineerd door een grote citadel die hoog boven de huizen uittorent. In de kleine straatjes zijn tal van pensions en auberges, restaurantjes en vooral veel rugzakken. Ik zal niet alleen zijn morgen.

Het pensionnetje waar ik verblijf heeft een mooie tuin en terras. Het zijn lieve mensen die voor een appel en een ei diner, ontbijt, lunchpakket voor morgen aanbieden.
Ik deel een klein kamertje met 'Henk from Holland' en een dame uit HongKong.

Vlakbij lonken de Pyreneeën en de eerste etappe naar Roncevalles. Morgen dus op tijd op en dan 27 kilometer tot aan het klooster, met 1400 meter stijgen en dan weer 900 afzakken.
Benieuwd wat dat wordt met een rugzak die toch zwaarder is dan ik gehoopt had.


donderdag 20 juni 2013

Religieus-historisch kader van Santiago de Compostela


Niet iedereen is erg geïnteresseerd in geschiedenis, vandaar dat die zichzelf ook steeds moet herhalen natuurlijk.
Ik toevallig wel en dus geef ik hier een woordje uitleg, zo vluchtig mogelijk en vooral omdat iedereen dat stappen wel een leuk idee vindt, maar niemand goed weet waar zo'n pelgrimstocht nu eigenlijk voor staat.

Even terugspoelen naar de gekruisigde en verrezen Heer, die zijn apostelen verweesd achterliet. Na Pinksteren was het duidelijk dat er van hun verwacht werd dat zij de blijde boodschap overal gingen verkondigen. Dat deden ze ook, met wisselend succes en in alle windrichtingen. Jacobus, later de Heilige Jacobus of "Sant'Iago", deed daarbij onder meer het huidige Spanje aan. Het wilde daar echter niet zo vlotten met de bekeringen en hij belandde terug in Palestina, waar hij het aan de stok kreeg met de joodse religieuze gezagsdragers. Op politiek vlak zwaaien de Romeinen er natuurlijk de plak in die tijd, nog steeds onder Herodes trouwens. Tot diens grote ergernis werd er weer gekonkelfoesd onder de joodse gezagsdragers, Jacobus werd van vanalles en nog wat beschuldigd en er braken relletjes uit.
De rest laat zich raden en in 44 na Chr wordt Jacobus terechtgesteld.
Zijn leerlingen nemen zijn lichaam per schip mee naar Spanje en daar begraven ze het.

In het begin van de 9e eeuw was de situatie al fors veranderd natuurlijk. Het christendom was ondertussen de norm geworden in Europa, ook in Spanje. Het grootste deel van Spanje was evenwel al 100 jaar daarvoor binnengevallen door islamitische Noord-Afrikanen, de zogenaamde "Moren" (moreno betekent in het spaans "bruin"). Het grootste deel was al in hun handen, maar de noordelijke regio nog niet.
Het gedeelte dat de Moren bezet hadden verging het trouwens prima, want met de moslims kwam ook hun uitgebreide handel en een grote kennis van administratieve en bestuurlijke organisatie, architectuur, ... én een relatief grote religieuze vrijheid.

Voor de Kerk daarentegen was dit een frustratie van formaat. Europa was bovendien een lappendeken van lokale grote of kleine machthebbers en slaagde er maar moeizaam in om zich te organiseren (zie de krant van vandaag om te lezen hoe ook wat dat betreft de geschiedenis zich blijft herhalen). Met Karel de Grote begon er weliswaar wat schot in te komen, maar diens expeditie naar Spanje draaide op niets uit en een deel (de achterhoede, zie ook het Roelandslied) van zijn leger werd bovendien nog in de pan gehakt op de terugweg. Dat karwei gebeurde trouwens niet door de moslims, maar door de locals (Baskische stammen dus, zie opnieuw de krant van vandaag) en vond plaats bij Ronceveaux / Roncevalles, (niet) toevallig mijn verblijfplaats na de eerste etappe over de Pyreneeën.

Tijd voor een goddelijke interventie, te weten een lichtbundel die tot op de grond scheen, waarop iemand het graf vond van Jacobus en 2 zijner discipelen. Dit nieuws bereikte via de lokale bisschop al gauw de paus in Rome, waar het uiteraard enthousiast onthaald werd. Dit was immers een gedroomde aanleiding om het schiereiland volledig van indringers te ontdoen met een argument dat al op een kruistocht begon te lijken en er in feite ook één was. Op de plaats van de ontdekking werd een kapel gebouwd, inmiddels (en na diverse keren met de grond gelijk gemaakt te zijn door de Moren) uitgegroeid tot de stad Santiago de Compostela. De kerk maakte er meteen een bedevaartsoord van en de "reconquista" kon beginnen. Toch zou het nog tot eind 15e eeuw duren voor de Moren definitief inscheepten naar Afrika.

De middeleeuwse gewone man, die door de Kerk voortdurend herinnerd werd aan de hel en verdoemenis die hem te wachten stonden als hij zich niet strikt volgens de regels gedroeg, was ondertussen erg begaan met op tijd en stond bidden en het verzamelen van aflaten om zijn zielenheid veilig te stellen. Dat kon bijvoorbeeld door een tocht naar een bedevaartsoord (met als toppers Rome of Jeruzalem toen). En toen eind 11e eeuw Jeruzalem door de Turken werd veroverd en de pelgrims die kant niet meer op konden, begon er een echte vloed van pelgrims richting Santiago de Compostela.

Het feit dat er in Spanje vandaag 2 routes zijn, de Camino Francés (meest populair en eigenlijk van oorsprong een oude Romeinse heirweg) en de Camino Aragonés langs de kust dateert trouwens uit de tijd dat de pelgrims zo noordelijk mogelijk moesten gaan om kwalijke ontmoetingen te vermijden, die hun have en goed of zelfs het leven konden kosten. Dat zou duren tot de orde van Cluny en de tempeliers een echte ketting van kloosters en burchten oprichtten, die de pelgrims een min of meer veilige doortocht konden bieden.
 


Dan even snel vooruit spoelen tot het Spanje onder Franco toen de hele camino en het pelgrimsgebeuren in verdrukking en onbruik raakten onder het gesloten Spaans regime vanaf eind jaren '30. Des te feller raakte het weer in zwang na zijn dood in 1975 en zeker vanaf begin jaren '80. Ondertussen is het traject Unesco werelderfgoed en trekken elk jaar tienduizenden voorbij.

Zo begon het allemaal met voor iedere partij zijn eigen belangen en beweegredenen : de Kerk, de wereldlijke macht en de gewone man. En ook vandaag nog heeft ieder zijn reden om de camino te bewandelen.

Tot daar een summiere geschiedenisles. Is het verzamelen van aflaten vandaag minder doorslaggevend, mij kan de tocht alvast toch ook wat pluspunten opleveren voor bij mijn laatste oordeel. En u ook trouwens : net als in de middeleeuwen komt het erop aan om óf de tocht te doen, óf een gift te doen om uw aflaat te bekomen. Als u niet mee kunt stappen, scroll dan naar mijn vorig bericht en maak toch een verschil !

dinsdag 18 juni 2013

Sponsoring



Zoals waarschijnlijk ieder die deze blog volgt wel weet, werk ik al jaar en dag (meer dan 5 jaar ondertussen) als weekendvrijwilliger op de afdelingen Kinderoncologie en Kinderinfectieziekten van het UZ Gasthuisberg in Leuven. Omdat de meeste kinderen daar in isolatie verblijven, is er voortdurend nood aan boeken, spelletjes, knutselmateriaal, en al wat je kunt bedenken om ze wat afleiding te bieden.
Je hoort me al komen ...

Ik lanceer een warme oproep naar wie dit volgt om een bijdrage te doen per kilometer die ik vorder.
Vandaag kreeg ik al groen licht van een fantastische staaltrader met hoofdzetel in Antwerpen, die een € per kilometer in de schaal werpt en er zijn ook al een aantal particulieren met bescheidener, maar daarom niet minder gewaardeerde bijdragen.


Gewoon doen! Thx.

Praktisch: Tot het einde van de tocht, kan je je intentie tot sponsoring doorgeven via 'kathleenenfeikevdo@hotmail.com. Zo komt een sponsoring van bv. 10 cent per km neer op een totaal gesponsord bedrag van €80 als ik de totale 800 km afleg.
Bij het halen van de eindmeet, sturen we aan alle gulle sponsors een mailtje met het rekeningnummer van UZ Gasthuisberg waarop dit bedrag kan overgemaakt worden. Bedragen vanaf €40 zijn fiscaal aftrekbaar.

vrijdag 14 juni 2013

Het logies

Ik ben toch niet zo sterk in al die technische zaken : hoewel ik mijn blogadres nog aan niemand heb doorgegeven, heb ik al één 'follower'. Dat moet ik dus zelf zijn ...

Tja.

Ik heb een nachtje geboekt in Saint-Jean Pied-de-Port, het vertrekpunt. Via booking.com wat hotelletjes gezien, maar die leken nergens op en toen botste ik op de site http://www.espritduchemin.org/nl
Leuke site met veel info en sfeerbeelden.
Zie ook :
http://www.youtube.com/watch?v=jFhmLYLOwE0




Dat doet me er ook weer aan denken dat ik best oordopjes meeneem voor de andere gasten, om héél kwaaie blikken te vermijden bij het ontbijt.

De eerste dag is meteen de zwaarste van het hele traject : over de pas door de Pyreneeën. Dus daar heb ik, in Roncesvalles, ook maar een overnachting geboekt. En wel in een oud klooster, dat extra gastenverblijven heeft met het oog op de vele pelgrims. Vanaf daar is de voertaal Spaans. Hier een blik op dit charmante etablissement, waar ik vooral in gedachten dien te houden dat ik de zeep stevig moet vasthouden :



Geef toe, het ziet er veelbelovend uit !

maandag 3 juni 2013

Een woordje van dank

Dit weekend niet echt kunnen stappen. Te druk met teveel feestjes.
Misschien is dit toch het moment om te zeggen dat ik erg uitkijk naar mijn  stap-maand en dat ik dat enkel en alleen kan doen dankzij het feit dat mijn madam, Kathleen, zich daar naar schikt en me die mogelijkheid biedt. Niet zo evident en dus héél fijn en dus ben ik daar erg dankbaar voor. Zoals een echte 'van den Oever' voel ik dat zeker en zeg ik dat ook zeker te weinig. Dankjewel, Kathleen !

zaterdag 1 juni 2013

De knooppunten


Toevallig is onze straat een stuk fietsknooppuntenroute. Meer nog : wij wonen zowat op knooppunt 51.
Hier zie je wat er aan knooppunten in de buurt ligt :



Verticaal in het midden zie je de as 43-66-67-85. Dat is dus zo'n oude spoorbedding. Deze loopt trouwens helemaal door de bossen (nou ja) tot in Aarschot.
Ook de splitsing van 66 naar 65 is een spoorlijn, maar dan eentje die praktisch helemaal door het bos gaat, onder meer Teunenbos, dat oude kamp. Her en der zie je de rails nog in de kant liggen. Een heel mooi stuk !
Als je vandaar naar 68-70-81 gaat ben je aan de abdij en heb je een erg mooie wandeling gemaakt. Maar daarna is de pret wel voorbij : het stuk via Westerlo is veel te druk zoals, naar mijn gevoel, nogal wat van de fietsknooppunten. Via 83 en 80 terug naar 67 kom je nog wel langs leuke, rustige stukken, maar her en der moet je toch uitkijken dat je niet van je sokken gereden wordt.

Ik zou dus beter de wandelknooppunten volgen, maar dat is wat teveel gedoe met om de 500m een ander nummer en eigenlijk helemaal geen doorsteek richting Westerlo.

Enfin, ik zal hier maar over stoppen, want er is toch geen mens die nu plots op de fiets springt om mijn aanbevelingen eens te gaan proberen.


Startbericht 31 mei

Hey luitjes !

Nog een viertal weken en ik ben onderweg !

Voorlopig nog druk aan het trainen in de buurt. Stappestap.

Mooi en rustig is alvast de aanéénrijging van oude militaire sites in de buurt. Amazing (om met Astridje te spreken) hoeveel er daarvan zijn. Handig is ook dat ze verbonden waren met een spoorlijn, die nu getransformeerd is tot fiets- en/of wandelknooppuntroute. Héél mooi en groen en stil.
Check out Teunenberg (http://www.zininbos.be/natuurgebied/teunenberg,  Oosterwijk) en Venheide en vandaar kun je recht tussen de hoeves door naar de oude kazerne van Tongerlo stappen, die nu (pas sinds 2000) in gebruik is door de gemeente Westerlo die er echt een mooi domein van aan het maken is.
Zo kom ik natuurlijk altijd langs de abdij van Tongerlo, één van de schitterendste parels van de Kempen. De abdij vormt veelal het keerpunt van mijn wandelingen en is meteen een aangename rust-, plas- en drinkplaats.
Om half 12 is er elke dag eucharistie en de klokken beginnen om 11.20 te luiden en gaan daar precies 10 minuten mee door. Fantastisch als je langs de lange dreef kunt komen aan wandelen en de abdij niet ziet, maar al van ver hoort hoe de toren je roept. Het Angelus, een half uur te vroeg.

Als ik door kan stappen, haal ik nét 6.6 km/uur. Dat is zonder bepakking of ballast. Eigenlijk zowat het punt dat je denkt "ik kan net zo goed gaan joggen". Naar de abdij en terug is, afhankelijk van de gekozen weg, een kleine 35 km. Ideale oefenafstand.